De Wachtzaal

Als directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding drukte Johan Leman jarenlang zijn stempel op het Belgische integratiebeleid. In deze functie verwierf hij ook enige bekendheid bij een breed publiek als een gedreven maar ook zeer bekwaam voorvechter voor de rechten van minderheden en migranten.   Minder bekend is evenwel dat Leman voorheen kabinetschef was van Paula D’Hondt, de Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid. In dezelfde periode leidde zijn bemiddeling tot het ontstaan van de Executieve van de Moslims in België. Een constante in zijn werk blijft daarnaast zijn engagement voor het regionaal integratiecentrum De Foyer in Sint-Jans-Molenbeek. Dit alles maakt van Johan Leman een veldwerker, onderzoeker en beleidsmaker die inmiddels al vier decennia lang onafgebroken bezig is met alle vormen en aspecten van migratie en integratie. In een recent verschenen essay, maakt hij een inventaris op van de sterktes en zwaktes van het migratiebeleid

Met het plotse overlijden van auteur en televisiemaker Boudewijn Büch in 2002 verdween op abrupte wijze een figuur uit de Nederlandse media die daar decennialang niet uit was weg te branden. Bovendien leefde bij veel mensen het gevoel dat ze iemand verloren waarmee ze een persoonlijke band hadden. Een belangrijke constante in het werk van Büch bestond er namelijk in dat hij steeds zichzelf als onderwerp binnenbracht. Of het nu ging om recensies, zijn boekenrubriek op televisie, zijn werk als auteur en dichter en zeker later bij de anekdotische reisdocumentaires van ‘De wereld van Boudewijn Büch’, steeds was het Büch zelf die over zichzelf en zijn bijzondere relatie met het onderwerp vertelde. Ook in de talloze interviews die met hem verschenen, hield hij stevig de regie in handen. Op deze manier boetseerde hij eigenhandig het beeld dat van hem verscheen in de verschillende media, inclusief een menigte aan details en een uitgebreid verslag van zijn emotioneel leven. Zijn plotse dood br