Is John Cleese deel van het probleem?
Gisteren was ik getuige van de voorstelling van John Cleese met de veelzeggende titel Last Time To See Me Before I Die. Op het gebied van de verwachtingen die de titel opriep stelde John Cleese zeker niet teleur: hij leefde en de kans dat ik hem ooit nog eens weerzie is erg gering. De Standaard gaf de voorstelling een schamele ster wat niet helemaal onbegrijpelijk is voor wie niets heeft met de nostalgie van iconische televisiereeksen als Monty Pyton en Fawlty Towers. Zonder die factor leek de voorstelling op een moppentrommel zoals komieken die brachten voor de uitvinding van Stand up Comedy. Dat is meteen ook mijn bedenking. Het baanbrekende Monty Pyton gaf relevante commentaar op een fatsoenlijke naoorlogse samenleving. Niet enkel waarden, normen en gedragingen werden becommentarieerd, maar ook het verhaal zelf moest, naar de zeden van de tijd, op de schop. De lach die daarop volgde was in meer dan een opzicht een bevrijding (of therapeutisch zoals Cleese het in zijn sh...